San Xosé
Eles: O Casal de Sistelo, agora SudandoBotas, levan algúns anos sendo fonte inesgotable de información camiñante. Pero non de información teórica, que tamén, senón información práctica pateadora. Creo que serían capaces de fornecer rutas á carta a calquera que llo solicitase. Eu teño o pracer incomún de contalos entre os meus amigos e por iso o privilexio tamén de acceso a ese coñecemento case ilimitado de carreiros e camiños.
O Camiño: Hai tempo que andamos á espreita dunha ruta marcada nos montesíos territorios das serras da Peneda e do Soajo. Hai dous veráns xa tiñamos a idea de facer esta travesía pero non acababa de marcarse de todo nin aparecía por ningures documentación fiable. Neste tempo foron marcándose outras rutas e o que mais e o que menos foi andando os seus camiños. Pero Eles, o Casal de Sistelo, agora SudandoBotas, non deixaron de vixialo de perto investigando os progresos do marcado e alí onde aínda as marcas non chegaran procurando alternativas. Tiñamos o proxecto, faltaba a data. Nun dos actos do aniversario de Caminhantes onde coincidimos puxemos data. A fin de semana do 19 ao 21 de Marzo aproveitando o feriado do San Xosé.
O Proxecto. Non había en ningures publicada cartografía nin información da travesía. A teimosa esculca á que Y. sometía os lugares habituais e menos habituais que na rede tratan estes temas non dera resultado positivo algún. Coincidindo co inicio do seu novo blog e a adquisición dun novo xoguete, un GPS, a súa idea era ser os primeiros en facer toda a travesía seguida e ser os primeiros tamén e publicar a documentación. Os propios Y. e R. xa tiñan feito todo o camiño por tramos e é probable que alguén o tivese feito enteiro e seguido, pero non constaba ningunha documentación ao respecto e dende logo non había información nin track publicados ata o punto de que xa comezaba a ser unha especie de ruta misteriosa.
A Xente. Finalmente o equipo que ía acometer esta aventura estaría composto por un reducido grupo. Y., R., Nacho, Salomé e eu mesmo. Todos tiñamos xa coincidido en múltiplas camiñadas e sabiámonos de memoria uns aos outros. Tiñamos compartido moitas horas, moitos quilómetros e moitos suores.
A Y. e R. coñecinos hai algúns anos en Club de Caminhantes e dende entón teño sido agasallado por eles con moitísimos camiños novos e téñenme surtido de ideas e coñecementos para levar logo ás tropas por eses carreiros do mundo. Mesmo no verán do 2008 fixemos unha intensa xeira de camiñadas.
Salomé tamén me ten acompañado probablemente mais que ninguén en innúmeras descubertas, moitas delas iniciadas polos de Sistelo e modificadas e postas a punto na compaña de Salomé. Foi en Congostra e tamén en Camiñantes onde din os primeiros pasos con esta fera dos camiños. Agora anda enleada nun apaixonante proxecto que se chama ’Nómadas’.
Ao Nacho coñézoo dende moito antes, eu creo que dende antes de que o mundo existise e xa teño compartido con el moitas cousas que non solo teñen que ver cos camiños. El foi un dos que me acompañou naquela tola matada de oito días cruzando os Perineos hai xa ben anos.
Así estaban as cousas o día dezanove de Marzo do dous mil dez por volta das nove da mañá no inicio de Avenida de Madrid en Vigo. Alí nos encontramos e enfiamos cara Sistelo. Nun carro a Y., o R. e o Nacho, no outro a Salomé e mais eu. Como había algún tempo que non coincidía con ela a animada charla fixo que nos pasásemos da saída de Salceda e tivemos que ir dar a volta por Valença. Con un chisco de retraso chegamos ao punto de partida: Sistelo. Logo dos protocolos habituais de estiramentos e tal, por volta das dez e media iniciamos a marcha. Canda nós un can, coma moitas outras veces, decidiu unírsenos. As previsións meteorolóxicas non eran para botar foguetes pero de momento as nubes non descargaban o seu bandullo nas nosas costas.
Iniciamos a camiñada aproando cara Padrão e descontando metros ao ceo. Ao non ser feriado en Portugal os camiños andaban algo mais animados do que é habitual nas fins de semana. As mochilas pesaban algo mais do habitual aínda que non moito porque realmente esta non ía ser unha travesía clásica senón que tiñamos organizado (Y. de por medio) facer noite a cuberto e con ducha e cea que unha cousa é unha cousa e outra cousa é outra cousa.
O mundo estaba bastante cheo de auga. Os regos que nos saían ao encontro ían rebordados e algúns cruces había que medilos ben para non mollar os pes. En Porto Covo pegamos no trilho do Circo Glaciar que non abandonamos ata pasada a branda do Furado. Pensamos xantar á beira da fonte que hai por riba do Furado pero un vento inamistoso impeleunos a continuar cara a branda do Real abandonando así o trilho do Circo Glaciar. Á nosa esquerda, ao fondo, os penedos deixados alí pola morrena do glaciar. Do outro lado do Vez, Santo Antonio observábanos e nós tamén sabendo que alí había cañas e café e sopa quente e nós estabamos pasando algo de fresco. Con todo a chuvia aínda nos respectaba e xa iamos pasando o medio día. No Real decidimos comer, ben que un tanto incomodamente porque ía algo de raxeira.
Así que continuamos ata dar coa pista que, vindo das partes da Cerradinha, encamíñase cara Busgalinhas e outras brandas da contorna. Nestes medios a chuvia deu en nos cumprimentar e xa decidiu ficar connosco polo resto do día. Paradiña en San Bento onde ningún dos dous bares estaba aberto e descenso ao río Pomba no que supuñamos que talvez tivésemos que nos descalzar para cruzalo. Non foi así afortunadamente. O Nacho, ademais de perder a carteira e de non levar auga tamén ía xa un pouco mal. Levaba tempo sen patear e iso notábase. Tocáballe sufrir.
As excesivas paradas fixeron que a noite se nos fose botando enriba. Subimos ao Pántano no medio da semiescuridade e cando xa estabamos arriba a néboa veuse sumar á festa. Así que entre as paradas para arrecadar ao Nacho que viña moi mal, a néboa, a chuvia e a noite que estaba xa chegando, a situación era desas na que os camiñantes menos destemidos que nós pensan ‘Quén me mandaría a min meterme nisto?’. Seguramente por culpa miña perdemos as marcas e por tanto saímonos un chisco da ruta oficial polo que nin sequera chegamos a ver o Pántano e aparecemos uns centos de metros mais abaixo pero no camiño certo. Aquel camiño que atravesa a Fraga da Meadinha e que cando se fai nas condicións nas que nós iamos parece interminábel. A Salomé tamén daba mostras de ter tido días mellore. O can parecía contento.
Así foi que chegamos á Peneda no medio da chuvia e a noite. Cando entramos no hotel o can ouveou un pouco e seguramente tivo pensamentos para as nosas familias pero conformouse. A rapaza da recepción non ouveou pero tamén tivo algún pensamento. As nosas pintas non deben ser as mais habituais naquel lugar.
Un bacallau e uns grolos de viño recuperaron un bocado os maltreitos corpos dos arrastrados camiñantes. SudandoBotas chegara con todos os seus efectivos á fin da primeira tirada.
O sábado, mentres non abrían o comedor para o almorzo algúns saímos dar unha volta e o can saudounos contento. Un pinchacarneiro daba fe de que se alegraba de vernos. Un almorzo pantagruélico e malia a idea era pagar e írmonos xa mesmo, aínda demoramos unha boa media hora non sabería dicir en qué. Cando por fin iniciámo-la marcha o can desaparecera. Tal vez ventaba que este día non ía ser tan amable como o anterior. Xa chovía a todo meter a non parecía ter mentes de parar así que botamos a andar. A andar e chupar auga. Un dá en pensar en qué cantidade de auga lle pode caer na chepa antes de que pase algo. Algo como que pare de chover ou che toque a lotaría ou eu que sei.
Pasamos Baleiral e continuaba chovendo, chegamos a Tibo e seguía chovendo, pola Mistura de Aguas chovía, en Varzea non paramos a comer porque seguía chovendo. Logo de Varzea unha pista permitiunos poñer un pouco a directa e seguía chovendo. O Nacho ía realmente mal e había que o esperar cada pouco a pesar de que el puña empeño. Salomé tamén ía algo tocada.
De repente dinme conta que ata entón realmente non tiña chovido, era unha coña comparado co que aconteceu entón. A bategada de auga que nos caeu enriba naquela pista onde non había acubillo ningún era inenarrable, aos poucos minutos comezaron a caer enxorreiras de auga do monte á nosa dereita que cruzando a pista convertida nun verdadeiro lago ían para ao encoro estendendo manchas de terra pola auga onde se sucedían ondas de chuvia furiosa.
Por relativizar e por pasar o tempo comecei a pensar noutras situacións parecidas nas que me tiven encontrado noutras camiñadas pero non sei se iso daba para axudar ou para deprimirse así que comecei a pensar en que realmente non me doia nada nen sequera ía cansado e de que nunca se tiña sabido de ninguén que se disolvese pola chuvia. Así que tiramos para diante que nunca choveu que non escampara. Menos aquela vez que non acababa nunca. Cando a pista rematou a furia do ceo pareceu minguar o que no quere dicir que parase de chover. Uns lóstregos e uns tronos recordábannos que seguiamos á súa mercede.
Chegamos a Paradela onde tomamos ao asalto o café da aldea e puidemos comer un pouco e tomar uns cafés que tiñamos mais que merecidos.
Arrefecidos pero contentos, uns mais que outros, reiniciámo-la marcha, chapuzando polos camiños convertidos en regueiros e facendo números para cruzar as correntes de auga que se tiñan multiplicado. Así chegamos a Cunhas e de alí, logo de parar un chisco nun impresionante miradoiro, baixamos ao río onde cruzamos por unha non menos impresionante ponte e logo dunha subida, outra subida, abalanzámonos sobre o Soajo xusto á beira dos espigueiros.
Ducha, cervexas e cea, o Nacho xa nin ceou, puxeron as cousas no seu sitio. Pola noite, mira ti, deixou de chover. A segunda tirada estaba cumprida.
A mañá do Domingo presentou algúns claros no ceo. Dixemos de almorzar e con esa saír xa. Tampouco esta vez foi así, mentres uns daban voltas outros mataban o tempo vendo a tele ou adurmiñados. Finalmente saímos algo mais cedo que os outros días. O tempo parecía que desta ía ser mais amigable. O Nacho insistiu en continuar.
Iniciamos a subida a Vilar de Suente e despois ao Mezío polo medio dos bosques mixtos que herdamos da política forestal do Estado Novo. Facemos unha visita ao centro de interpretación do parque que alí hai por ver se tiñan algunha información de trilhos que non coñecésemos. Seguimos cara Bouças Donas e Busgalinhas cruzando lugares imposíbeis que por si sos pagarían a pena o esforzo. Iamos cansos pero o tempo íase poñendo aos poucos da nosa parte.
No alto da Serra, pouco despois de nos ter cruzado cun pastor e tendo o mundo aos nosos pes, paramos para xantar e mesmo durmín unha pequena sesta. O Nacho parecía ir recuperándose. O camiño serpeaba polas solitarias penedías, pasamos por unha branda esquecida da que sinto non saber o nome, pouco despois unha pastora tiña conta de arredor dun cento de ovellas e cabras. Unha imaxe do tempo demorado, detido nestes confíns para que nós o puidéramos ver. Logo dunha pequena costa pegada ao borde dun bosque de cedros chegamos ao Foxo da Cabrita, curiosa construción no medio de ningún sitio da que segundo me informa R. non sabemos de certo cal era a súa función real. Dalí enfiamos en dirección a Avelar cruzando un planalto primeiro deixando á nosa esquerda o val onde se asenta Lombadiña e iniciando unha prolongada baixada despois non sen antes facer unha paradiña no medio dunhas vacas que nos ollaban sen moito interese.
Logo de Avelar xa por un carreiro case en caída libre descendemos para cruzar o río Ramiscal onde o R. mantivo ergueita a bandeira e tomou baño malia o río ir algo cheo. A subida a Lordelo foi dura pero a estas alturas xa todo nos daba igual. As costas mais íngremes sóbense polo tradicional método de pór un pé diante doutro, e a iso nos aplicamos. Chegamos despois á Chã do Couço cando a noite nos avisaba e logo dunha pequena baixada cruzamos o Couço e tiramos á procura do camiño empedrado que pegado ao río nos levaría a Sistelo. Unha vez mais a noite bótasenos enriba e o camiño parece non acabar nunca. Algúns cabalos asústanse ao noso paso. Aínda ben que hoxe non choveu.
O camiño, empedrado e cheo de musgo, é precioso malia que xa todos o coñeciamos, nestes casos convén tomar certa distancia do propio cansazo para non perder a capacidade de disfrutar da camiñada. Tamén demandaba atención como por outra parte todo o percorrido xa que as pedras pulidas polo paso dos carros ao longo dos anos están esvaradías a causa da auga.
Abordamos Sistelo por fin, xa de noite, e celebramos a consecución dos obxectivos cunhas merecidas cañas. Como ten que ser.
O Camiño: Hai tempo que andamos á espreita dunha ruta marcada nos montesíos territorios das serras da Peneda e do Soajo. Hai dous veráns xa tiñamos a idea de facer esta travesía pero non acababa de marcarse de todo nin aparecía por ningures documentación fiable. Neste tempo foron marcándose outras rutas e o que mais e o que menos foi andando os seus camiños. Pero Eles, o Casal de Sistelo, agora SudandoBotas, non deixaron de vixialo de perto investigando os progresos do marcado e alí onde aínda as marcas non chegaran procurando alternativas. Tiñamos o proxecto, faltaba a data. Nun dos actos do aniversario de Caminhantes onde coincidimos puxemos data. A fin de semana do 19 ao 21 de Marzo aproveitando o feriado do San Xosé.
O Proxecto. Non había en ningures publicada cartografía nin información da travesía. A teimosa esculca á que Y. sometía os lugares habituais e menos habituais que na rede tratan estes temas non dera resultado positivo algún. Coincidindo co inicio do seu novo blog e a adquisición dun novo xoguete, un GPS, a súa idea era ser os primeiros en facer toda a travesía seguida e ser os primeiros tamén e publicar a documentación. Os propios Y. e R. xa tiñan feito todo o camiño por tramos e é probable que alguén o tivese feito enteiro e seguido, pero non constaba ningunha documentación ao respecto e dende logo non había información nin track publicados ata o punto de que xa comezaba a ser unha especie de ruta misteriosa.
A Xente. Finalmente o equipo que ía acometer esta aventura estaría composto por un reducido grupo. Y., R., Nacho, Salomé e eu mesmo. Todos tiñamos xa coincidido en múltiplas camiñadas e sabiámonos de memoria uns aos outros. Tiñamos compartido moitas horas, moitos quilómetros e moitos suores.
A Y. e R. coñecinos hai algúns anos en Club de Caminhantes e dende entón teño sido agasallado por eles con moitísimos camiños novos e téñenme surtido de ideas e coñecementos para levar logo ás tropas por eses carreiros do mundo. Mesmo no verán do 2008 fixemos unha intensa xeira de camiñadas.
Salomé tamén me ten acompañado probablemente mais que ninguén en innúmeras descubertas, moitas delas iniciadas polos de Sistelo e modificadas e postas a punto na compaña de Salomé. Foi en Congostra e tamén en Camiñantes onde din os primeiros pasos con esta fera dos camiños. Agora anda enleada nun apaixonante proxecto que se chama ’Nómadas’.
Ao Nacho coñézoo dende moito antes, eu creo que dende antes de que o mundo existise e xa teño compartido con el moitas cousas que non solo teñen que ver cos camiños. El foi un dos que me acompañou naquela tola matada de oito días cruzando os Perineos hai xa ben anos.
Así estaban as cousas o día dezanove de Marzo do dous mil dez por volta das nove da mañá no inicio de Avenida de Madrid en Vigo. Alí nos encontramos e enfiamos cara Sistelo. Nun carro a Y., o R. e o Nacho, no outro a Salomé e mais eu. Como había algún tempo que non coincidía con ela a animada charla fixo que nos pasásemos da saída de Salceda e tivemos que ir dar a volta por Valença. Con un chisco de retraso chegamos ao punto de partida: Sistelo. Logo dos protocolos habituais de estiramentos e tal, por volta das dez e media iniciamos a marcha. Canda nós un can, coma moitas outras veces, decidiu unírsenos. As previsións meteorolóxicas non eran para botar foguetes pero de momento as nubes non descargaban o seu bandullo nas nosas costas.
Iniciamos a camiñada aproando cara Padrão e descontando metros ao ceo. Ao non ser feriado en Portugal os camiños andaban algo mais animados do que é habitual nas fins de semana. As mochilas pesaban algo mais do habitual aínda que non moito porque realmente esta non ía ser unha travesía clásica senón que tiñamos organizado (Y. de por medio) facer noite a cuberto e con ducha e cea que unha cousa é unha cousa e outra cousa é outra cousa.
O mundo estaba bastante cheo de auga. Os regos que nos saían ao encontro ían rebordados e algúns cruces había que medilos ben para non mollar os pes. En Porto Covo pegamos no trilho do Circo Glaciar que non abandonamos ata pasada a branda do Furado. Pensamos xantar á beira da fonte que hai por riba do Furado pero un vento inamistoso impeleunos a continuar cara a branda do Real abandonando así o trilho do Circo Glaciar. Á nosa esquerda, ao fondo, os penedos deixados alí pola morrena do glaciar. Do outro lado do Vez, Santo Antonio observábanos e nós tamén sabendo que alí había cañas e café e sopa quente e nós estabamos pasando algo de fresco. Con todo a chuvia aínda nos respectaba e xa iamos pasando o medio día. No Real decidimos comer, ben que un tanto incomodamente porque ía algo de raxeira.
Así que continuamos ata dar coa pista que, vindo das partes da Cerradinha, encamíñase cara Busgalinhas e outras brandas da contorna. Nestes medios a chuvia deu en nos cumprimentar e xa decidiu ficar connosco polo resto do día. Paradiña en San Bento onde ningún dos dous bares estaba aberto e descenso ao río Pomba no que supuñamos que talvez tivésemos que nos descalzar para cruzalo. Non foi así afortunadamente. O Nacho, ademais de perder a carteira e de non levar auga tamén ía xa un pouco mal. Levaba tempo sen patear e iso notábase. Tocáballe sufrir.
As excesivas paradas fixeron que a noite se nos fose botando enriba. Subimos ao Pántano no medio da semiescuridade e cando xa estabamos arriba a néboa veuse sumar á festa. Así que entre as paradas para arrecadar ao Nacho que viña moi mal, a néboa, a chuvia e a noite que estaba xa chegando, a situación era desas na que os camiñantes menos destemidos que nós pensan ‘Quén me mandaría a min meterme nisto?’. Seguramente por culpa miña perdemos as marcas e por tanto saímonos un chisco da ruta oficial polo que nin sequera chegamos a ver o Pántano e aparecemos uns centos de metros mais abaixo pero no camiño certo. Aquel camiño que atravesa a Fraga da Meadinha e que cando se fai nas condicións nas que nós iamos parece interminábel. A Salomé tamén daba mostras de ter tido días mellore. O can parecía contento.
Así foi que chegamos á Peneda no medio da chuvia e a noite. Cando entramos no hotel o can ouveou un pouco e seguramente tivo pensamentos para as nosas familias pero conformouse. A rapaza da recepción non ouveou pero tamén tivo algún pensamento. As nosas pintas non deben ser as mais habituais naquel lugar.
Un bacallau e uns grolos de viño recuperaron un bocado os maltreitos corpos dos arrastrados camiñantes. SudandoBotas chegara con todos os seus efectivos á fin da primeira tirada.
O sábado, mentres non abrían o comedor para o almorzo algúns saímos dar unha volta e o can saudounos contento. Un pinchacarneiro daba fe de que se alegraba de vernos. Un almorzo pantagruélico e malia a idea era pagar e írmonos xa mesmo, aínda demoramos unha boa media hora non sabería dicir en qué. Cando por fin iniciámo-la marcha o can desaparecera. Tal vez ventaba que este día non ía ser tan amable como o anterior. Xa chovía a todo meter a non parecía ter mentes de parar así que botamos a andar. A andar e chupar auga. Un dá en pensar en qué cantidade de auga lle pode caer na chepa antes de que pase algo. Algo como que pare de chover ou che toque a lotaría ou eu que sei.
Pasamos Baleiral e continuaba chovendo, chegamos a Tibo e seguía chovendo, pola Mistura de Aguas chovía, en Varzea non paramos a comer porque seguía chovendo. Logo de Varzea unha pista permitiunos poñer un pouco a directa e seguía chovendo. O Nacho ía realmente mal e había que o esperar cada pouco a pesar de que el puña empeño. Salomé tamén ía algo tocada.
De repente dinme conta que ata entón realmente non tiña chovido, era unha coña comparado co que aconteceu entón. A bategada de auga que nos caeu enriba naquela pista onde non había acubillo ningún era inenarrable, aos poucos minutos comezaron a caer enxorreiras de auga do monte á nosa dereita que cruzando a pista convertida nun verdadeiro lago ían para ao encoro estendendo manchas de terra pola auga onde se sucedían ondas de chuvia furiosa.
Por relativizar e por pasar o tempo comecei a pensar noutras situacións parecidas nas que me tiven encontrado noutras camiñadas pero non sei se iso daba para axudar ou para deprimirse así que comecei a pensar en que realmente non me doia nada nen sequera ía cansado e de que nunca se tiña sabido de ninguén que se disolvese pola chuvia. Así que tiramos para diante que nunca choveu que non escampara. Menos aquela vez que non acababa nunca. Cando a pista rematou a furia do ceo pareceu minguar o que no quere dicir que parase de chover. Uns lóstregos e uns tronos recordábannos que seguiamos á súa mercede.
Chegamos a Paradela onde tomamos ao asalto o café da aldea e puidemos comer un pouco e tomar uns cafés que tiñamos mais que merecidos.
Arrefecidos pero contentos, uns mais que outros, reiniciámo-la marcha, chapuzando polos camiños convertidos en regueiros e facendo números para cruzar as correntes de auga que se tiñan multiplicado. Así chegamos a Cunhas e de alí, logo de parar un chisco nun impresionante miradoiro, baixamos ao río onde cruzamos por unha non menos impresionante ponte e logo dunha subida, outra subida, abalanzámonos sobre o Soajo xusto á beira dos espigueiros.
Ducha, cervexas e cea, o Nacho xa nin ceou, puxeron as cousas no seu sitio. Pola noite, mira ti, deixou de chover. A segunda tirada estaba cumprida.
A mañá do Domingo presentou algúns claros no ceo. Dixemos de almorzar e con esa saír xa. Tampouco esta vez foi así, mentres uns daban voltas outros mataban o tempo vendo a tele ou adurmiñados. Finalmente saímos algo mais cedo que os outros días. O tempo parecía que desta ía ser mais amigable. O Nacho insistiu en continuar.
Iniciamos a subida a Vilar de Suente e despois ao Mezío polo medio dos bosques mixtos que herdamos da política forestal do Estado Novo. Facemos unha visita ao centro de interpretación do parque que alí hai por ver se tiñan algunha información de trilhos que non coñecésemos. Seguimos cara Bouças Donas e Busgalinhas cruzando lugares imposíbeis que por si sos pagarían a pena o esforzo. Iamos cansos pero o tempo íase poñendo aos poucos da nosa parte.
No alto da Serra, pouco despois de nos ter cruzado cun pastor e tendo o mundo aos nosos pes, paramos para xantar e mesmo durmín unha pequena sesta. O Nacho parecía ir recuperándose. O camiño serpeaba polas solitarias penedías, pasamos por unha branda esquecida da que sinto non saber o nome, pouco despois unha pastora tiña conta de arredor dun cento de ovellas e cabras. Unha imaxe do tempo demorado, detido nestes confíns para que nós o puidéramos ver. Logo dunha pequena costa pegada ao borde dun bosque de cedros chegamos ao Foxo da Cabrita, curiosa construción no medio de ningún sitio da que segundo me informa R. non sabemos de certo cal era a súa función real. Dalí enfiamos en dirección a Avelar cruzando un planalto primeiro deixando á nosa esquerda o val onde se asenta Lombadiña e iniciando unha prolongada baixada despois non sen antes facer unha paradiña no medio dunhas vacas que nos ollaban sen moito interese.
Logo de Avelar xa por un carreiro case en caída libre descendemos para cruzar o río Ramiscal onde o R. mantivo ergueita a bandeira e tomou baño malia o río ir algo cheo. A subida a Lordelo foi dura pero a estas alturas xa todo nos daba igual. As costas mais íngremes sóbense polo tradicional método de pór un pé diante doutro, e a iso nos aplicamos. Chegamos despois á Chã do Couço cando a noite nos avisaba e logo dunha pequena baixada cruzamos o Couço e tiramos á procura do camiño empedrado que pegado ao río nos levaría a Sistelo. Unha vez mais a noite bótasenos enriba e o camiño parece non acabar nunca. Algúns cabalos asústanse ao noso paso. Aínda ben que hoxe non choveu.
O camiño, empedrado e cheo de musgo, é precioso malia que xa todos o coñeciamos, nestes casos convén tomar certa distancia do propio cansazo para non perder a capacidade de disfrutar da camiñada. Tamén demandaba atención como por outra parte todo o percorrido xa que as pedras pulidas polo paso dos carros ao longo dos anos están esvaradías a causa da auga.
Abordamos Sistelo por fin, xa de noite, e celebramos a consecución dos obxectivos cunhas merecidas cañas. Como ten que ser.
Zalo de Paramos. Marzo do 2010
No hay comentarios:
Publicar un comentario